Rallye an XX La Gyuonniere 14,15 en 16 juni 2024
zaterdag 15 juni
(door Foppe Akkerman)
Eerst het ontbijt, natuurlijk met verse croissants en baguettes van de lokale boulangerie. Gehaald in het dorp La Guyonniere, slechts op 800 meter vanaf de camping, en zaterdags en zondag geopend. Daarna verzamelen op de parkeerplaats achter de camping. Een mager zonnetje begeleidt ons gedurende de ochtendrit, zo’n 26 km.
De grote groep verzamelde zich op het parkeerterrein tegenover het zaaltje waar iedereen bij elkaar kwam.
De bestemming is Le Mont des Alouettes (de Leeuwerikberg). Deze kloeke berg overbrugt 110 hoogtemeters en de top ligt op 227 m. De beklimming is 2,3 km lang met een stijgingspercentage van 4,5%. Daar hadden onze Puchjes, natuurlijk met duo passagiere geen enkele moeite mee, afgezien van hier en daar een minimaal rookpluimpje. In de 16e eeuw werden er op deze heuvel zeven molens gebouwd. Tegenwoordig zijn er hiervan nog drie over, waarvan er nog een in bedrijf is.
Tijdens de Opstand in de Vendée (1793-1796) speelde deze heuvel een belangrijke rol. Aan de stand van de wieken van de molens konden de bewegingen van de vijandelijke troepen in de omgeving worden afgelezen. Op de top van de heuvel staat een kapel uit de 19e eeuw die gebouwd werd in opdracht van de hertogin van Berry. De bouw van de kapel werd echter pas voltooid in 1968. Op 28 april van dat jaar vond de opening plaats. Op 2 juli 2011 was het de finishplaats van de eerste etappe van de Ronde van Frankrijk, die werd gewonnen door Philippe Gilbert.
Op de top aangekomen werden de gebruikelijke klaptafels uitgeklapt maar daarop allerlei lokale lekkernijen waaraan een ieder zich te goed kon doen. Na dit culinair intermezzo werden de motoren gestart om terug naar de camping te gaan, een rit van wederom zo’n 35 km. Hier om in La Salle (gewoon zaal) de lunch te gebruiken. Dit vraagt wellicht om een toelichting. Achter de camping, bij het meer (Lac La Chausseliere) was een restaurantje met een flinke zaal. Hier stonden lange rijen tafels waaraan alle gezamenlijke maaltijden werden gebruikt alsmede het pre aperitief, aperitief en après aperitief.
Geduldig wachten we af. Op de voorgrond met blauw T-shirt. Patrick uit België. Hij spreek vloeiend Frans.
Na de gezamenlijke lunch (koud buffet) tijd om de motoren te starten voor de middagrit van zo’n 45 km. Nu een rondje rond de camping over de gebruikelijke D-wegen of RD-wegen (route départementale) door een glooiend landschap met prachtige doorkijkjes. Natuurlijk bijtijds terug voor het aperitief en het uitgebreide diner met meloen/ham, paella en dessert. Hierna was het tijd voor het officiële deel van het evenement. Hierbij werden de voorzitters van de Puch Clubs Jursinci, Ljutomer en Nederland naar voren geroepen door de voorzitter van de Puch Amicale Emmanuel Desouches, bij ons beter bekend onder de naam Manu, om cadeautjes en mooie woorden in ontvangst te nemen.
Ook wij, de Nederlandse deelnemers lieten zich niet onbetuigd en deelden onvervalste Goudse kazen uit aan de voorzitter en organisatoren van het evenement. Daarna deden we nog een drankje en bleef het nog lang onrustig in La Salle aan het Lac La Chausseliere.
De Slovenen waren met een grote groep gekomen. Zij vermaakte zich kostelijk tijdens het evenement van de Fransen.
Zondag 16 juni
(Door Ruud van de Velde)
Na een onrustige nacht wat gepaard ging met regengekletter op het dak van de mobile home, was het die ochtend gelukkig droog geworden. De motoren, die onbedekt buiten stonden hadden het weer zwaar te voortduren gehad. Na het bekende ochtend ritueel was ik zover om aan te schuiven voor het ochtend ontbijt. Ikzelf had een eigen mobile home, voorzien van alle gemakken. Maar gezamenlijk ontbijten is toch gezelliger.
Henk Selderbeek, secretaris van de Puch Club Nederland op de Puch 175, het zit hem als gegoten
Ook op deze dag was het vertrek om 9.00 uur, en volgens buienalarm konden we vandaag behoorlijk wat regen verwachten. Dus was ik op het ergste voorbereid. Nadat ik de camping verlaten had, reed je binnen enkelen minuten naar het parkeerterrein. Vervolgens kon ik aansluiten bij de groep die daar stond te wachten. Deze dag was er een korte rit van zo’n 40 km. Tijdens het wegrijden werd er, door de toeschouwers gezwaaid en gefilmd.
Ja wat wil je met een groep van zo’n 55 motoren. Nota bene waren het op enkele na allemaal Puchs. Dat zorgt natuurlijk ook voor de nodige rookontwikkeling. Een spreekwoord luid waar de Puch clubs zijn geweest groeit niks meer. Gelukkig viel het reuze mee. Al gauw werd het zicht beter, en konden we genieten van de omgeving.
Voorzitter Foppe Akkerman, gereed voor vertrek om naar het parkeerterrein te rijden
Smalle weggetjes liepen kronkelende door de bosrijke omgeving, Het Follow Up systeem die wij als Puch Club Nederland hanteren was overboord gegooid. Gewoon de doorgang afsluiten voor verkeer, zodat de groep door kan rijden. Moet je in Nederland proberen, dan wordt je aan de kant gezet. Gelukkig was er nog geen sprake van regen en reed de grote groep via allerlei kleine weggetjes verder de bosrijke omgeving in.
Plotseling zag ik aan mijn linkerzijde boven op een heuvel, een hekwerk van stenen torentjes. Hopelijk stoppen daar. Inmiddels had de kopgroep de beklimming ingezet. Het pad ging steil naar boven. Daar aangekomen stopten we op een parkeerplaats. En nadat de motoren waren stilgezet liepen we richting het monument, dat de naam draagt “Le Sanctuaire de la Salette â la Rabateliêre”.
Le Sanctuaire de la Salette â la Rabateliêre werd door de groep eens grondig onderzocht
Dat is zeker de moeite waard om het op Google op te zoeken. Om nog even op de vorige dag terug te komen, tijdens het gezamenlijk diner met de Fransen en de Slovenen zag ik een briefje hangen met a Vendre, of te wel te koop. Hierop werden vier Puch motoren aangeboden. Ik had de eigenaar al snel te pakken en hij zou vandaag wat foto’s laten zien. Toen we bij het kapelletje waren was hij er ook en met behulp van een Sloveense tolk kon ik de foto’s van de Fransman bekijken. Nou dat was me wat, als hij er geld bij had gelegd dan wou ik er over nadenken. Inmiddels liepen we terug naar het parkeerterrein waar ook de bus was gearriveerd.
De deuren gingen open en de grote tafel werd geïnstalleerd. Binnen enkele minuten stond de tafel gedekt met paté, brood en verschillende soorten drinken. Ook twee manden met oesters werden er op tafel gezet. Gelijk werden er door de Fransen messen getrokken en werden de oesters van hun huisje ontdaan. Ikzelf, een groot liefhebber van vis en alles wat er mee te maken heeft, slurpte de eerste naar binnen. Heerlijk, zelfs zoet smaakte het. Inmiddels was de grand boeuf in gang gezet, toen de eerste regendruppels naar beneden vielen.
De Oesters werden zorgvuldig van hun huisje ontdaan, zodat er geen stukjes scherf achterblijven
Gelukkig waren we net op tijd klaar met eten, en enkele seconden later was alles weer in de bus geladen. We stonden inmiddels klaar om te vertrekken voor de laatste etappe van deze dag. Ook nu weer werden we begeleid door de Franse motoren, die alles hermetisch afsloten voor het verkeer.
De route ging ook nu weer door dorpjes, heuvels en een bosrijke omgeving. Na zo’n 20 km zat het er op. Inmiddels bleef het nog zachtjes regenen en besloten we om gelijk door te rijden naar de camping. Eerst maar alles inpakken zoals motor en kleding, want morgen gaan we terug naar ons kikkerlandje. Op het einde van de dag was er nog een gezamenlijk eten, met vooraf nog een bezoek aan de Slovenen. Vervolgens was het na heel wat handen geschud en gekus toch afgelopen.
Met de groeten uit Holland, echte Nederlandse kaas op een Oostenrijkse Puch DS 50
De volgende dag na het ochtend ontbijt bij Foppe, Henk Marianne en Wil ben ik vertrokken. Eerst nog even goedkoop tanken en dan de tolweg op. Onderweg hebben we nog gezamenlijk koffie gedronken. Maar daarna zijn we elk onze eigen weg op gegaan. Ikzelf had een hotel geboekt in het plaatsje Péronne, Foppe had een overnachting in Lille (Rijsel),en Harm en Kees zouden in één keer naar huis rijden.
Tijdens mijn verblijf in Péronne heb ik op mijn avondwandeling, een Das gezien, hij was dan weliswaar dood maar toch was hij nog goed te herkennen. Helaas deed hem dat de Das om
Al met al, ondanks de vele regen die wij hebben gehad, was het weer een evenement dat in de boeken gaat met het predicaat "zeer geslaagd".
Comments